Translator’s Note: Vietnam inflicted a humiliating military defeat upon the US forces sent their by the bourgeoisie to prevent working class people rejecting predatory capitalism and taking power for themselves via the establishment of a Socialist State. The US killed millions of non-White people – but the great Ho Chi Minh (and General Giap) led the People’s Uprising throughout the region from 1945-1975. Ho Chi Minh died in 1969 – but the Party he led carried-on his policy until the Americans left Vietnam in 1975. General Giap was then placed under house arrest whilst the new Vietnamese government rejected Marxist-Leninism-Maoism and adopted a pro-US and pro-USSR Trotskyism (Khrushchev had betrayed Lenin and Stalin and converted the USSR onto the Trotskyite path in 1956 – it is ashame that subsequent Soviet leaders did not overturn Khrushchev’s betrayal). The Vietnamese invaded the Chinese ally of Kampuchea and occupied it between 1979-1989 to assist the US and USSR in preventing the spread of Chinese Socialism (they gathered up the bones of the millions of Cambodians killed by the illegal US invasions and continuous blanket-bombing – placed them in garage-like structures designed to attract tourists (Hollywood even made a film about this lie) – and fabricated the idea that Polpot had perpetuated a massacre – this led to a short war between Vietnam and China in 1979 – which isolated Vietnam from China. This is the sadness of it all. Vietnam changed its ideological position overnight in 1975 and effectively took the anti-China perspective of the US (rejecting Maoism)! Meanwhile, places like Laos were led into a type of limbo attempting to reconcile the political forces that surrounded their country. Following the collapse of the USSR in 1991 – the relationship between China and Vietnam improved – as have the Laos-China relationship. US influence has been severely weakened in the region by the rise of Socialist China and the development of Social Vietnam. Today, Laos is starting to develop and build their Buddhist-Socialist society! History cannot be denied – but must be learned properly and the lessons learned. This is the essence of dialectical materialism. ACW (24.8.2025)

Seizure of power August 1945: At the end of the nineteenth century, Laos was invaded by the colonial empire, brutally looted, the tribal Lao people were enslaved by the colonizers and were severely exploited.

Seizure of power August 1945: At the end of the nineteenth century, Laos was invaded by the old colonial (French) empire and brutally plundered. The tribal Lao people were enslaved by the colonizers and exploited with great extortion. In a patriotic spirit, angry at the invasion and exploitation of the colonizers, the tribal people rose up and fought valiantly, resolutely refusing to be enslaved! We did not give our home. Thus, there were many stages of struggle ranging from small to large, narrow to wide, and some lasted for many years, such as the uprising against the French colonialists of the people of Thien Nhat Province under the leadership of Father Rabbit from 1901-1903; the struggle of the people of the Southern Province under the leadership of Mr. Wang-Krom Dam from 1901- 1907, the struggle of the people of the Mong tribe in the Northern Provinces under the leadership of Mr. Fa Pak from 1918- 1922; The struggle of the people of the Lion tribe from 1914-1918, the struggle of the Golden Knights in Vientiane in 1920 and other struggles.

On 3.2.1930 the Indochina Communist Party was born, under the direct guidance of President Ho Chi Minh. The Party laid out the strategic strategy of the Indo-Chinese Revolution in detail, making the Revolution in our country grow and strengthen as the first step in reforming and expanding the Party organization and mass organization, the Party pushed forward the work of mobilizing the masses in rural areas and tribal areas, taking the peasants as the basic force of the Revolution. The Indo-China Communists led to a victorious struggle that seized power across the country on August 23, 1945. In less than 1 month, the Lao people, with the coordinated cooperation of the overseas Vietnamese, rose up to overthrow the old regime and established their Revolutionary regimes in several districts, and organized armed self-defense forces in major cities such as Vientiane, Tonkham, Thien Nakhet, Siang Kwang, North Champ and Luang Prabang.

The Laotian government was then formed, and the independence of the nation was declared public on October 12, 1945. It was a historic victory of the Lao nation, of the greatest significance to the Lao people, because: it was a milestone in the history of the struggle for independence and independence of the Lao people, it was the first time that the Lao people of all tribes rose up together to overthrow the yoke of French colonialism, directed their swords at the Saddina regime that had dominated Laos for centuries and opened the scene for the Lao Revolutionary movement to enter a new phase. Declaration of Independence It was the unification of the Lao land, as well as the reform of the regime, the annulment of all previous treaties with France, the proclamation of a provisional constitution, the adoption of the national anthem, the tricolour flag and the appointment of an interim government (the Lao Independence Government).

After the defeat of the French colonizers, the American Empire jumped in place of the French colonizers, immediately intervened and invaded Laos by trickery, hoping to make our country a new colony and their base aimed at encircling Vietnam and China, preventing the revolutionary wave from spreading to Asia, to the situation and the need to fight to defeat the aggressor enemy, On March 22, 1955, the Lao People’s Revolutionary Party was founded, leading the tribal people in carrying out the national rescue struggle against the United States, which was the most intense, chaotic, and arduous period of the revolution in our country and the most glorious and victorious struggle in the history of our nation.

Under the leadership of the Party, the masses in the enemy’s controlled areas and in the neutral zones, especially the workers, peasants, and students, rose up and joined the struggle, the mass struggle spread rapidly, vigorously reviving, attracting a great deal of strength among the Buddhist monastics, merchants, census workers, generals and soldiers, The police joined the fight process, which escalated into a wave of extreme trends, such as the rise of the Lunar Power Corps; The resurgence of 42 days and nights of resolute struggle of the people of Nong Bok, Khmer Rouge Province, was able to seize ownership, establish a Revolutionary regime; The 102nd Battalion’s secession from the Vientiane faction to the direct control of the coalition government, the mass uprising from the city to the countryside in the Vientiane Expeditionary Zone exploded rapidly, with a series of events involving hundreds of thousands of participants, destabilizing the military machinery and the puppet government.

With the support of the Revolutionary armed forces, in May 1975 the struggle took a new step, the slogan of the struggle was to demand the expulsion of American military officers and spies, the dissolution of the European Organization (the Office of the American Military, Economic, Financial and Technical Assistance Organization) in Vientiane and other places, and the time limit for the withdrawal of all American organizations from Laos. Date 5.23.1975, Soldiers, Bureaucrats, and Students, in Vientiane seized the organization. On 5.27.1975 the American Embassy had to accept the dissolution of the organization, the new American colonial machinery was abolished, the masses condemned and demanded the expulsion of the right-wing Revolutionaries from the military coalition government, a number of police officers separated themselves from the pro-American collaborators, several regiments rose up and broke away from the puppet army, cooperating with the people. The wave of uprising in May 1975 with the participation of the masses put the Americans and the puppeteers in the military and political machinery in such a state that the puppet and military machinery collapsed in one fell swoop, the puppeteers fled the country.

On 23.8.975, more than 20,000 residents of Luang Chan City gathered in a large group at the highway yard to proclaim the establishment of the Revolutionary Regime of Luang Chan. By the end of August 1975, the Communist Party and the army of the Luang Chan Province from the provincial level down to the basic level were completely abolished. Revolutionary Governments at all levels were established throughout the country. On 1 and 2 December 1975, the National People’s Congress was held in Luang Chan Attended by representatives of classes, tribes, religions, representatives of mass organizations, qualifiers, intellectuals and representatives of the armed forces, a total of 246 people, the congress agreed to endorse the abdication of the throne of the monarch, the dissolution of the Provisional Government and the National Political Coalition; declare the abolition of liberal democracy and the establishment of a people’s democratic republic in its place; designated national emblems, flags, national anthems and official languages. Agreed to establish the Supreme People’s Council and the Lao People’s Democratic Republic Government. President Suphan Nuong was elected President of the country as well as Chairman of the Supreme People’s Council, while President Kai Son Phrom Temple was elected Prime Minister of the Lao People’s Democratic Republic. This was the history of the last stage of the Lao Revolution’s seizure of power, which was inscribed in the history books of the Lao nation.

The day of seizing power on August 23, 1975 is of great significance to the entire Lao people, because such a victory is the fruit of the protracted Revolutionary struggle of the Lao people and the tribes under the leadership of the Lao People’s Revolutionary Party; It is the result of the ingenious courage of the use of the 3-step strategy to seize and hold power in the whole country without being overwhelmed, the victory of the correct Revolutionary line and the wise leadership of the Party, which knows how to creatively incorporate Marxism-Leninism into the actual behaviour of the Revolution; It is the victory of the strength of unity, the unity of the whole nation, the unity of the army and the tribal people, the victory of the solidarity of the fighting alliance between the Lao people, the Vietnamese people and the Cambodian people who have stood shoulder to shoulder against the same enemy throughout the previous National Liberation Revolution, that is, in the mission of preserving and building the present nation.

Laos Language Text:

https://kpl.gov.la/detail.aspx?id=94238

ຫວນຄືນວັນມູນເຊື້ອວັນຢຶດອຳນາດ 23 ສິງຫາ

20/08/2025

 ການຢຶດອໍານາດ ເດືອນ ສິງຫາ ປີ 1945: ທ້າຍສະຕະວັດທີ XIX ປະເທດລາວ ຖືກຈັກກະພັດລ່າເມືອງຂຶ້ນແບບເກົ່າເຂົ້າມາຮຸກຮານ, ປຸ້ນສະດົມຢ່າງໂຫດຮ້າຍປ່າເຖື່ອນ, ປະຊາຊົນລາວບັນດາເຜົ່າ ໄດ້ຈົມຢູ່ໃນຄວາມເປັນຂ້ອຍຂ້າຂອງພວກລ່າເມືອງຂຶ້ນ ແລະ ຖືກຂູດຮີດຢ່າງແສນສາຫັດ.

ການຢຶດອໍານາດ ເດືອນ ສິງຫາ ປີ 1945: ທ້າຍສະຕະວັດທີ XIX ປະເທດລາວ ຖືກຈັກກະພັດລ່າເມືອງຂຶ້ນແບບເກົ່າເຂົ້າມາຮຸກຮານ, ປຸ້ນສະດົມຢ່າງໂຫດຮ້າຍປ່າເຖື່ອນ, ປະຊາຊົນລາວບັນດາເຜົ່າ ໄດ້ຈົມຢູ່ໃນຄວາມເປັນຂ້ອຍຂ້າຂອງພວກລ່າເມືອງຂຶ້ນ ແລະ ຖືກຂູດຮີດຢ່າງແສນສາຫັດ. ດ້ວຍນໍ້າໃຈຮັກຊາດ, ຄຽດແຄ້ນຕໍ່ການຮຸກຮານ ແລະ ການກົດຂີ່ຂູດຮີດຂອງ ພວກລ່າເມືອງຂຶ້ນປະຊາຊົນບັນດາເຜົ່າ ໄດ້ລຸກຮື້ຂຶ້ນຕໍ່ສູ້ຢ່າງພິລະອາດຫານ, ເດັດຂາດບໍ່ຍອມເປັນຂ້ອຍຂ້າ, ບໍ່ຍອມເສຍບ້ານເສຍເມືອງ. ສະນັ້ນ, ຈຶ່ງໄດ້ມີຫລາຍຂະບວນການ ຕໍ່ສູ້ນັບແຕ່ນ້ອຍຫາໃຫຍ່ ແຕ່ແຄບຫາກວ້າງຕ່າງກັນ ແລະ ບາງຂະບວນກໍຟົດຟື້ນຍາວນານຫລາຍປີເຊັ່ນ: ການລຸກຮື້ຂຶ້ນຕ້ານພວກລ່າເມືອງຂຶ້ນຝຣັ່ງ ຂອງປະຊາຊົນ ແຂວງສະຫວັນນະເຂດ ພາຍໃຕ້ການນໍາພາຂອງ ພໍ່ກະດວດ ແຕ່ປີ 1901-1903; ການຕໍ່ສູ້ຂອງປະຊາຊົນພາກໃຕ້ການນໍາພາຂອງ ທ່ານອົງແກ້ວ-ອົງກົມມະດໍາ ແຕ່ປີ 1901- 1907, ການຕໍ່ສູ້ຂອງປະຊາຊົນເຜົ່າມົ້ງ ຢູ່ບັນດາແຂວງພາກເໜືອ ພາຍໃຕ້ການນໍາພາຂອງເຈົ້າ ຟ້າປັດໃຈ ແຕ່ປີ 1918- 922; ຂະບວນການຕໍ່ສູ້ຂອງປະຊາຊົນເຜົ່າລື້ເມືອງສິງ ແຕ່ປີ 1914-1918, ຂະບວນການຕໍ່ສູ້ຂອງນາຍຄູຄໍາ ຢູ່ວຽງຈັນໃນປີ 1920 ແລະ ຂະບວນການຕໍ່ສູ້ອື່ນໆ.

ວັນທີ 3/2/1930 ພັກກອມມູນິດອິນດູຈິນໄດ້ກໍາເນີດຂຶ້ນ, ພາຍໃຕ້ການຊີ້ນໍາໂດຍກົງຂອງ ປະທານ ໂຮ່ຈີ່ມິງ.ພັກ ໄດ້ວາງຍຸດທະສາດຍຸດໂທບາຍ ຂອງການປະຕິວັດອິນດູຈີນ ອອກຢ່າງລະອຽດ, ເຮັດໃຫ້ການປະຕິວັດຢູ່ປະເທດເຮົາເຕີບໃຫຍ່ເຂັ້ມແຂງ ຊຶ່ງເປັນບາດກ້າວທໍາອິດໃນການປັບປຸງ ແລະ ຂະຫຍາຍການຈັດຕັ້ງພັກ ແລະ ອົງການຈັດຕັ້ງມະຫາຊົນ, ພັກໄດ້ຍູ້ແຮງວຽກງານ ປຸກລະດົມຂົນຂວາຍມະຫາຊົນ ຢູ່ເຂດຊົນນະບົດ ແລະ ບໍລິເວນຊົນເຜົ່າ ຖືຊາວໄຮ່ຊາວນາເປັນກໍາລັງພື້ນຖານ ຂອງການປະຕິວັດ. ສະນັ້ນ, ຈິ່ງເຮັດໃຫ້ຂະບວນການຕໍ່ສູ້ ໄດ້ຮັບໄຊຊະນະສາມາດຍາດຢຶດອໍານາດການປົກຄອງ ໃນທົ່ວປະເທດ ໃນວັນທີ 23 ສິງຫາ ປີ 1945. ໄລຍະບໍ່ເຖິງ 1 ເດືອນ ປະຊາຊົນລາວ ທີ່ໄດ້ຮັບການຮ່ວມມືປະສານງານ ອັນຕັ້ງໜ້າຂອງຊາວຫວຽດນາມຕ່າງດ້າວ ໄດ້ລຸກຮື້ຂຶ້ນໂຄ່ນລົ້ມອໍານາດ ການປົກຄອງເກົ່າ ແລະ ສ້າງຕັ້ງອໍານາດການປົກຄອງປະຕິວັດ ຂອງຕົນຂຶ້ນຢູ່ຫລາຍທ້ອງຖິ່ນ ແລະ ໄດ້ຈັດຕັ້ງບັນດາກອງກໍາລັງປະກອບອາວຸດປ້ອງກັນຕົວ ຢູ່ໃນຕົວເມືອງໃຫຍ່ຕ່າງໆເຊັ່ນ: ຢູ່ເມືອງວຽງຈັນ, ທ່າແຂກ, ເມືອງສະຫວັນນະເຂດ, ຊຽງຂວາງ, ຊໍາເໜືອ ແລະ ຫລວງພະບາງ.

            ຈາກນັ້ນລັດຖະບານລາວອິດສະຫລະ ກໍໄດ້ຮັບການສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນ ແລະໄດ້ປະກາດຄວາມເປັນເອກະລາດ ຂອງຊາດຕໍ່ໜ້າມວນຊົນໃນ ວັນທີ 12 ຕຸລາ 1945. ນັ້ນຄືໄຊຊະນະຄັ້ງປະຫວັດສາດຂອງຊາດລາວ ເຊິ່ງມີຄວາມໝາຍສໍາຄັນທີ່ສຸດສໍາລັບ ປະຊາຊົນລາວ ເພາະວ່າ: ມັນເປັນຂີດໝາຍສໍາຄັນ ໃນປະຫວັດສາດແຫ່ງ ການຕໍ່ສູ້ຍາດເອົາເອກະລາດ ແລະ ອິດສະຫລະພາບ ຂອງປະຊາຊົນລາວ, ມັນເປັນເທື່ອທໍາອິດ ທີ່ປະຊາຊົນລາວບັນດາເຜົ່າ ໄດ້ພ້ອມກັນລຸກຮື້ຂຶ້ນທັບມ້າງແອກຄອບຄອງຂອງລັດທິລາເມືອງຂຶ້ນຝຣັ່ງ, ໄດ້ໂມ່ງບາດຄ້ອນໃສ່ລະບອບ ສັກດີນາທີ່ຄອບງໍາປະເທດລາວ ມາເປັນຫລາຍສະຕະວັດແລະ ເປັນການເປີດສາກ ໃຫ້ແກ່ການເຄື່ອນໄຫວ ປະຕິວັດລາວກ້າວສູ່ໄລຍະໃໝ່. ການປະກາດເອກະລາດ ເປັນການເຕົ້າໂຮມແຜ່ນດິນລາວ ເປັນເອກະພາບ, ທັງໄດ້ປ່ຽນແປງລະບອບການປົກຄອງ, ລົບລ້າງທຸກສັນຍາທີ່ລາວໄດ້ເຊັ່ນກັບຝຣັ່ງກ່ອນໜ້ານີ້, ປະກາດໃຊ້ລັດຖະທໍາມະນູນສະບັບຊົ່ວຄາວ, ປະກາດໃຊ້ເພງຊາດ, ທຸງຊາດສາມສີ ແລະ ປະກາດແຕ່ງຕັ້ງຄະນະລັດຖະບານຊົ່ວຄາວ (ລັດຖະບານລາວອິດສະຫລະ).

ການຢຶດອໍານາດໃນວັນທີ 23 ສິງຫາປີ 1975ພາຍຫລັງພວກລ່າເມືອງຂຶ້ນຝຣັ່ງປະລາໄຊ, ຈັກກະພັດອາເມລິກາ ກໍໄດ້ກະໂດດ ເຂົ້າມາແທນພວກລ່າເມືອງຂຶ້ນຝຣັ່ງ ດໍາເນີນການແຊກແຊງແລະ ຮຸກຮານປະເທດລາວໂດຍທັນທີດ້ວຍກົນອຸບາຍ ຫວັງເຮັດໃຫ້ປະເທດເຮົາກາຍເປັນ ຫົວເມືອງຂຶ້ນແບບໃໝ່ແລະ ເປັນຖານທັບຂອງເຂົາແນໃສ່ປິດລ້ອມຫວຽດນາມ ແລະ ສປ ຈີນ, ສະກັດກັ້ນ ກະແສຟອງປະຕິວັດບໍ່ໃຫ້ແຜ່ລາມໄປໃນອາຊີອາຄະເນ. ຕໍ່ສະພາບການແລະ ຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການຕໍ່ສູ້ ເພື່ອຕີເອົາຊະນະສັດຕູຜູ້ຮຸກຮານ, ວັນທີ 22 ມີນາ 1955 ພັກປະຊາຊົນປະຕິວັດລາວໄດ້ຮັບການສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນ ພັກໄດ້ນໍາພາປະຊາຊົນບັນດາເຜົ່າ ດໍາເນີນການຕໍ່ສູ້ກູ້ຊາດຕ້ານອາເມລິກາ ຊຶ່ງເປັນໄລຍະການຕໍ່ສູ້ອັນດຸເດືອດຂ້ຽວຂາດສັບສົນ, ຫຍຸ້ງຍາກລໍາບາກກວ່າໝູ່ ຂອງການປະຕິວັດໃນປະເທດເຮົາ ແລະ ເປັນໄລຍະຕໍ່ສູ້ທີ່ສະຫງ່າອົງອາດກວ່າໝູ່ແລະ ມີໄຊຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່າໝູ່ໃນປະຫວັດສາດຂອງຊາດເຮົາ.

ພາຍໃຕ້ການນໍາພາຂອງພັກ ມະຫາຊົນຊັ້ນຄົນຕ່າງໆຢູ່ໃນເຂດປົກຄອງຂອງສັດຕູ ແລະ ໃນເຂດເປັນກາງເປັນຕົ້ນແມ່ນກໍາມະກອນ, ຊາວນາ, ນັກຮຽນນັກສຶກສາໄດ້ລຸກຮື້ຂຶ້ນ ແລະ ເຂົ້າຮ່ວມການຕໍ່ສູ້ນັບມື້ນັບຫລາຍ, ຂະບວນການຕໍ່ສູ້ຂອງມະຫາຊົນ ໄດ້ແຜ່ລາມກວ້າງອອກໄປຢ່າງໄວວາ ດ້ວຍຖ່ວງທ່າອັນແຂງແຮງຟົດຟື້ນ, ດູດດຶງເຕົ້າໂຮມເອົາກໍາລັງໄດ້ຢ່າງຫລວງຫລາຍ ໃນໝູ່ຂ້າລາຊະການ, ຊາວຄ້າຂາຍ, ພະສົງສໍາມະເນນ, ນັບທັງນາຍແລະ ພົນທະຫານ, ຕໍາຫລວດ ໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມຂະບວນການຕໍ່ສູ້ ເຊິ່ງຂະຫຍາຍຕົວເປັນກະແສຟອງສູງສຸດເຊັ່ນ: ການລຸກຮື້ຂຶ້ນຂອງກໍາມະກອນໄຟຟ້າວຽງຈັນ; ການລຸກຮື້ຂຶ້ນຕໍ່ສູ້ຢ່າງໝັ້ນໜຽວ ທົນທານຕະຫລອດ 42 ວັນ ແລະ ຄືນຂອງປະຊາຊົນຊາວ ເມືອງໜອງບົກ ແຂວງ ຄໍາມ່ວນ ສາມາດຍາດໄດ້ສິດເປັນເຈົ້າ, ສ້າງຕັ້ງອໍານາດການປົກຄອງປະຕິວັດຂຶ້ນ; ການລຸກຮື້ຂຶ້ນປະກາດແຍກຕົວອອກ ຈາກຝ່າຍວຽງຈັນ ຂອງກອງພັນ 102 ມາຂຶ້ນກັບລັດຖະບານປະສົມໂດຍກົງ. ການລຸກຮື້ຂຶ້ນຂອງມະຫາຊົນຕັ້ງແຕ່ຕົວເມືອງຮອດຊົນນະບົດ ໃນເຂດກວດກາຂອງຝ່າຍວຽງຈັນ ໄດ້ລະເບີດຂຶ້ນຢ່າງຟົດຟື້ນ, ຕໍ່ເນື່ອງດ້ວຍຫລາຍຮູບການ ເຊິ່ງມີຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມຫລາຍແສນຄົນ ເຮັດໃຫ້ຫົວປ້ປະຕິການ ໃນກົງຈັກທະຫານ ແລະການປົກຄອງຫຸ່ນຕົກສະທ້ານຍ້ານກົວ.

ໂດຍໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜູນ ຂອງບັນດາກໍາລັງປະກອບອາວຸດປະຕິວັດ, ໃນເດືອນ 5/1975 ຂະບວນການຕໍ່ສູ້ໄດ້ມີບາດກ້າວຂະຫຍາຍຕົວໃໝ່. ຄໍາຂວັນຕໍ່ສູ້ຂອງຂະບວນການ ແມ່ນສຸມໃສ່ທວງໃຫ້ຂັບໄລ່ ພວກເຈົ້າໜ້າທີ່ທະຫານ ແລະ ພວກນັກສືບຂອງອາເມລິກາອອກຈາກລາວ, ທວງໃຫ້ຍຸບອົງການຢູເສດ (ສໍານັກງານອົງການຊ່ວຍເຫລືອທາງດ້ານການທະຫານ, ເສດຖະກິດການເງິນ ແລະ ເຕັກນິກຂອງອາເມລິກາ) ຢູ່ວຽງຈັນ ແລະ ແຫ່ງອື່ນໆ, ກໍານົດເວລາໃຫ້ອົງການຈັດຕັ້ງທັງໝົດຂອງອາເມລິກາ ຖອນອອກຈາກລາວ.ວັນທີ 23/5/1975, ກໍາມະກອນ, ຂ້າລາຊະການ, ນັກຮຽນ, ນັກສຶກສາ, ຢູ່ວຽງຈັນໄດ້ຢຶດເອົາອົງການຢູເສດ.ວັນທີ 27/5/1975 ສະຖານທູດອາເມລິກາຕ້ອງຍອມຮັບການຍຸບອົງການດັ່ງກ່າວ, ກົງຈັກລ່າເມືອງຂຶ້ນແບບໃໝ່ ຂອງອາເມລິກາຖືກລົບລ້າງ. ມະຫາຊົນໄດ້ກ່າວປະນາມ ແລະ ທວງໃຫ້ຂັບໄລ່ພວກປະຕິການ ຂວາຈັດອອກຈາກລັດຖະບານປະສົມທະຫານ, ຕໍາຫລວດຈໍານວນໜຶ່ງ ໄດ້ທະຍອຍແຍຕົວອອກຈາກພວກນາຍ ປະຕິການທີ່ນິຍົມອາເມລິກາ, ຫລາຍກົມກອງໄດ້ລຸກຂຶ້ນແຍກຕົວອອກຈາກກອງທັບ ຝ່າຍລາຊະອານາຈັກ ຮ່ວມມືກັບປະຊາຊົນ. ກະແສຟອງແຫ່ງການລຸກຮື້ຂຶ້ນ ໃນເດືອນ 5/1975 ມີມະຫາຊົນເຂົ້າຮ່ວມຈໍານວນຫລວງຫລາຍນັ້ນ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ພວກອາເມລີກາ ແລະ ພວກຫົວໂປ້ປະຕິການໃນກົງຈັກ ການທະຫານ ແລະ ການປົກຄອງຝ່າຍວຽງຈັນຕົກຢູ່ ໃນສະພາບຈົນຕາແຈອັນ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ກົງຈັກການປົກຄອງຫຸ່ນ ແລະ ທະຫານຫຸ່ນພັງທະລາຍລົງບາດດຽວຢ່າງໄວວາ, ພວກຫົວໂປ້ປະຕິການພາກັນ ໂຕນໜີອອກນອກປະເທດ.

ວັນທີ 23/8/1975 ຊາວນະຄອນຫລວງວຽງຈັນ 2 ໝື່ນກວ່າຄົນໄດ້ໂຮມຊຸມນຸມໃຫຍ່ ຢູ່ເດີ່ນທາດຫລວງເພື່ອປະກາດສ້າງຕັ້ງອໍານາດ ການປົກຄອງປະຕິວັດ ນະຄອນຫລວງວຽງຈັນ. ມາເຖິງທ້າຍເດືອນ 8/1975 ກົງຈັກົກຄອງ ແລະ ກອງທະຫານຝ່າຍວຽງຈັນ ແຕ່ຂັ້ນແຂວງລົງເຖິງຂັ້ນຮາກຖານ ທົ່ວປະເທດຖືກລົບລ້າງທັງໝົດ. ອໍານາດການປົກຄອງປະຕິວັດ ທຸກຂັ້ນໄດ້ສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນ ໃນທົ່ວປະເທດ. ວັນທີ 1 ແລະ 2/12/1975 ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນປະຊາຊົນທົ່ວປະເທດ ໄດ້ໄຂຂຶ້ນຢ່າງຄຶກຄື້ນ ຢູ່ນະຄອນຫລວງວຽງຈັນ ຊຶ່ງມີຕົວແທນຂອງບັນດາຊັ້ນຄົນ, ບັນດາເຜົ່າ, ສາສະໜາ, ຜູ້ແທນຂອງບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງມະຫາຊົນ, ຜູ້ຊົງຄຸນວຸດທິ, ປັນຍາຊົນ ແລະ ຜູ້ແທນຂອງກໍາລັງປະກອບອາວຸດ ລວມ 246 ຄົນເຂົ້າຮ່ວມ. ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ໄດ້ຕົກລົງຮັບຮອງເອົາ ການສະຫລະພະລາຊະບັນລັງ ຂອງເຈົ້າຊີວິດ, ຕົກລົງຍຸບລັດຖະບານຊົ່ວຄາວ ແລະ ຄະນະມົນຕີປະສົມການເມືອງແຫ່ງຊາດ; ປະກາດລົບລ້າງລະບອບ ລາຊາທິປະໄຕ ແລະ ສ້າງຕັ້ງລະບອບ ສາທາລະນະລັດ ປະຊາທິປະໄຕ ປະຊາຊົນຂຶ້ນແທນ; ກໍານົດເຄື່ອງໝາຍປະຈໍາຊາດ, ທຸງຊາດ, ເພງຊາດ ແລະ ພາສາທາງການ; ຕົກລົງສ້າງຕັ້ງສະພາປະຊາຊົນສູງສຸດ ແລະ ລັດຖະບານ ສາທາລະນາລັດ ປະຊາທິປະໄຕປະຊາຊົນລາວ. ປະທານ ສຸພານຸວົງໄດ້ຮັບເລືອກຕັ້ງ ເປັນປະທານປະເທດ ທັງເປັນປະທານ ສະພາປະຊາປະຊາຊົນສູງສຸດ, ສ່ວນປະທານ ໄກສອນພົມວິຫານ ໄດ້ຮັບເລືອກຕັ້ງເປັນນາຍົກ ລັດຖະມົນຕີແຫ່ງ ສາທາລະນະລັດ ປະຊາທິປະໄຕ ປະຊາຊົນລາວ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວ ເປັນປະຫວັດການໃນການຢຶດອໍານາດ ຂັ້ນສຸດທ້າຍຂອງການປະຕິວັດລາວ ເຊິ່ງໄດ້ຈາລຶກໃນປຶ້ມປະຫວັດສາດຂອງຊາດລາວ.

ວັນຢຶດອໍານາດ 23 ສິງຫາ ປີ 1975 ຈຶ່ງມີຄວາມໝາຍຄວາມສໍາຄັນຫລາຍສໍາລັບ ປະຊາຊົນລາວທັງຊາດ ເພາະວ່າໄຊຊະນະດັ່ງກ່າວ ມັນແມ່ນໝາກຜົນແຫ່ງການຕໍ່ສູ້ປະຕິວັດ ອັນຢືດເຢື້ອຍາວນານ ຂອງປະຊາຊົນລາວບັນດາເຜົ່າພາຍໃຕ້ ການນໍາພາຂອງພັກ ປະຊາຊົນປະຕິວັດລາວ; ມັນແມ່ນຜົນທີ່ເກີດມາຈາກ ຄວາມກ້າຫານປະດິດສ້າງແຫ່ງການນໍາໃຊ້ 3 ບາດຄ້ອນຍຸດທະສາດ ເພື່ອຢຶດອໍານາດການປົກຄອງ ໃນທົ່ວປະເທດແບບບົວບໍ່ໃຫ້ຊໍ້າ ນໍ້າບໍ່ໃຫ້ຂຸ່ນແມ່ນໄຊຊະນະ ຂອງແນວທາງການປະຕິວັດອັນຖືກຕ້ອງ ແລະ ການນໍາພາອັນສະຫລາດສ່ອງໃສຂອງພັກ ທີ່ຮູ້ໝູນໃຊ້ລັດທິມາກ-ເລນິນ ເຂົ້າໃນພຶດຕິກໍາຕົວຈິງຂອງ ການປະຕິວັດລາວຢ່າງປະດິດສ້າງ; ມັນແມ່ນໄຊຊະນະກໍາລັງແຮງ ແຫ່ງຄວາມສາມັກຄີ ເປັນຈິດໜຶ່ງໃຈດຽວກັນຂອງປວງຊົນທັງຊາດ, ເປັນຄວາມອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັນ ຂອງກອງທັບ ແລະ ປະຊາຊົນບັນດາເຜົ່າ, ແມ່ນໄຊຊະນະຂອງຄວາມສາມັກຄີ ຮ່ວມສໍາພັນສູ້ຮົບ ລະຫວ່າງ ປະຊາຊົນລາວ, ປະຊາຊົນຫວຽດນາມ ແລະປະຊາຊົນກໍາປູເຈຍ ທີ່ໄດ້ຄຽງບ່າຄຽງໄລ່ກັນ ຕ້ານສັດຕູໂຕດຽວກັນຕະຫລອດ ໄລຍະການປະຕິວັດ ປົດປ່ອຍຊາດໃນເມື່ອກ່ອນ ກໍຄືໃນພາລະກິດປົກປັກຮັກສາ ແລະ ກໍ່ສ້າງປະເທດຊາດໃນປັດຈຸບັນ.